Allô allô, Wijntijger, bonjour!
Brombeer Winter is opgehoepeld en huppeltje Lente trekt haar bikini aan. De nieuwe wijn klotst gulzig in de vaten, popelend om naar Nederland te gaan om daar opgeslurpt te worden door reikhalzende wijnliefhebbers. Het oude wijnkasteel rekt zich met krakende botten uit en maakt zich klaar voor het liefdesseizoen.
Allez, on y va!
Begin maart kuste de lente het wijnkasteel uit haar winterslaap.
De mimosa is ontploft. Als de pompoms van juichende cheerleaders hangen de gele balletjes aan de boom.
Opeens is alles geel.
Alles? Nee. Lilapaarse concurrentie van de bloeiende rozemarijnstruik...
... en de blauwe druifjes.
De wijngaard is nog in slaap, in de verte spiegelt de Dordogne aan wier oever de wijnboerenzoon en zijn gade momenteel hun achttiende-eeuwse ‘Maison de la Rivière’ omtoveren in een B&B.
Teneinde zich een kort moment van absolute rust te veroorloven, brengt de wijnboer een bloemoffer aan de Kasteelengel en begeeft zich naar het privépark om zijn geplaagde ziel te laven aan het pril opkomende natuurschoon, en wellicht enige gevoelige dichtregels toe te voegen aan zijn oeuvre.
Nog maar nauwelijks heeft de druivenridder zich kunnen verdromen, of uit zijn telefoon klinkt het alarmsignaal dat hij het meest vreest. Het is niet ringtoon 02 (de boekhouder) ook niet ringtoon 03 (de bedrijfsleider) nee, het is ringtoon 007: Toeristen voor de poort!
Kreunend van ellende werpt de parkrijmelaar zich ter aarde en zoekt zijn toevlucht tot een miljoenen jaren oude strategie uit de dierenwereld: versmelten met het landschap. Maar helaas, zijn schutkleur biedt onvoldoende bescherming en de geplaagde flessentrekker moet acte de présence geven.
‘Allez, signeren, mannetje!’ sommeert de wijnboerenminnares. Ze maakt korte metten met de deserterende letterknecht en even later kalligrafeert de handtamme huisman, schoongewassen en binnensmonds verwensingen mompelend, boek na boek.
De rest van de dag vergleed zonder incidenten. We deden de was, keken in Frankrijk via de Nederlandse televisie naar een programma over Spanje...
... We kochten net niet onze droombus, maar droomden wel van een ontmoeting met de hoofdpersoon uit de nieuwe wijnboerenroman De druivenfluisteraar...
Waarover later meer.
|
|
Wijnproeven, iemand moet het doen!
Onze veertig wijngaardveldjes oogsten we apart en, omdat de wijnen die daar vanaf komen allemaal hun eigen karakter dragen, voeden we die op in gescheiden vaten.
In deze periode van het jaar ontwaakt de jaargang 2017 uit haar winterslaap. Twaalf maanden heeft ze mogen rijpen in de eikenhouten vaten en nu is ze volwassen. Ze moet op eigen benen staan en gaat de fles in.
Uit al die verschillende smaken en aroma’s gaan we één wijn assembleren: Château La Tulipe 2017. Derhalve staan we voor de schier ondraaglijke taak om al die wijnen aandachtig te proeven. Urenlang walsen, snuffelen, slurpen, discussiëren. Glas na glas.
En heel veel uitspugen, natuurlijk.
Als alles is geproefd en de proefnotities gemaakt, tappen we uit elke barrique een bodempje wijn en proeven vervolgens alles opnieuw, maar nu met het complete winemakers team.
De wijnen uit de verschillende barriques worden met elkaar vermengd in diverse samenstellingen en voortdurend vergeleken met de wijn van voorgaande jaren. Hebben we dezelfde romige Merlotsmaak? Die dikke cassisweelde? Dat voluptueuze kersenfruit? Overheerst de smaak van het eikenhout niet te veel?
Na dagenlang proeven, slurpen, discussiëren, nachtjes slapen en opnieuw proeven wordt de uiteindelijke samenstelling bepaald. Nu worden de afzonderlijke wijnen in de juiste verhoudingen bij elkaar gevoegd en voorzichtig overgebracht naar de roestvrij stalen cuves. Daar mag de Château La Tulipe 2017 tot rust komen tot de mobiele bottelinglijn haar ‘Mise en bouteille au Château’, op fles zal brengen.
|
|
Vaten schoonmaken
In afwachting van de bottelinglijn is ons wijnjaar 2017 dus gehuisvest in de cuves.
Beduusd groepen de ledige barriques bij elkaar, hun rode wijnmondjes verbaasd opengesperd.
‘Weet jij wat er aan de hand is?’ vraagt er een. ‘Ik voel me zo leeg.’
‘Ik ook,’ rommelt het hol naast hem. ‘Ik voel me zo... Tja, kweenie... Zo nutteloos...’
‘Geniet er maar van!’ bromt een ander cynisch, ‘onze taak is volbracht. Nu wacht ons slechts de barbecue...’
‘Hoe bedoel je?’ piept een verblekend wijntonnetje angstig. ‘Worden we dan een prooi der vlammen?’
Maar voordat sombermans kan antwoorden verschijnt de jonge kasteelheer.
‘Attentie, wijnvaatjes! Jullie worden allemaal schoongemaakt zodat je over een maandje de nieuwe wijn van het jaar 2018 kan herbergen! Kijk maar naar dit filmpje, daar leg ik het jullie uit.’
|
|
De Druivenfluisteraar: fantasie of werkelijkheid?
|
|
Vorige boeken van mij leverden over het algemeen positieve reacties op. Van ‘Wel aardig,’ tot ‘Een absoluut meesterwerk!’ (Met dat laatste was ik het natuurlijk eens.)
Maar met De druivenfluisteraar verschilt het.
Ook hier lezen mensen het ‘in één ruk uit’. Maar ik ontving ook reacties van lezers die vonden dat de verhaallijn onrealistisch is (‘Geen ruk aan’). Iemand uit die categorie zei: ‘Het lijkt wel een sprookjesboek. Dat bestaat toch helemaal niet? Hoe verzin je die gekkigheid allemaal bij elkaar?’
Waarschijnlijk ligt daar het probleem dat zij ermee hebben: de realiteit is vaak gekker dan de fantasie.
Hieronder een aantal foto’s uit het echte leven waarop ik mij heb gebaseerd.
Allereerst een artikel uit La Provence over een truffelboer die besloot ’s nachts te gaan posten en een truffelstroper doodschoot. Zo ver gaan mensen dus in de strijd om deze ‘Zwarte diamant.’
Dat stropen is overigens verklaarbaar, want truffels kunnen duizenden euro’s opbrengen. Zoals alles van waarde wordt er dan ook grootschalig mee gefraudeerd.
In bepaalde Franse gebieden zoeken boeren nog altijd truffels met behulp van een speciaal getraind truffelvarken.
Mijn figuur Toto heb ik gemodelleerd naar Bernardo Provenzano, alias De Tractor. Geboren in Corleone op 31 januari 1933. Hieronder een uittreksel uit Wikipedia:
“Bernardo Provenzano, allerhoogste baas van de Cosa Nostra; de ‘Capo dei tutti capi’.
Hield zich vanaf 1963 schuil in een boerderij in de heuvels bij Corleone, van waaruit hij de maffia leidde door middel van ‘pizzini’, kleine handgeschreven briefjes met orders naar zijn ondergeschikten.”
“In 2006 werd Provenzano na ruim 42 jaar op 73-jarige leeftijd eindelijk opgepakt in zijn schuilplaats. Hij was bezig uien te snijden toen een herder aanklopte en 50 politiemannen de schuur instormden.”
Voilà, De druivenfluisteraar is een roman, maar wat ik schrijf bestaat echt. Het enige wat misschien een beetje een uitdaging wordt, is: Hoe krijg je een 120 kilo zwaar varken in een eend.
De druivenfluisteraar is vanaf heden verkrijgbaar in boekhandel en online, voor €15,95.
Ook beschikbaar als ebook (zoek op 9789082958706 bij een internetboekhandel naar keuze, €7,99).
Liever een gesigneerd exemplaar?
Dat kan, bestel ze in de Slurpshop - cliquez ici.
|
|
|
|
De Slurp Vakantiegids, een superleuk boek met al onze geheime adresjes in Frankrijk. Verkrijgbaar bij de boekhandel, of een gesigneerd exemplaar in de Slurpshop.
Cliquez ici!
|
|
Alles, veel leesplezier en Hartelijk Santé!
|
|
